تربیت بدنی Physical Education

«تربیت بدنی بخش مهمی از تعلیم و تربیت است که از طریق حرکات مبتنی بر اصول علمی، جریان رشد و تکامل را در همه ابعاد وجود انسان (جسمانی، روانی و اخلاقی) تسهیل و هماهنگ نموده و به رشد و شکوفایی استعدادهای فرد کمک می کند.»

در واقع تربیت بدنی مجموعه ای از فعالیت های بدنی برای تقویت جسم وروان که فشار بیش از حد و رقابت در آن وجود ندارد. اگر هم وجود داشته باشد جدی گرفته نمی شود.

اگر نگاهی تیزبینانه به تربیت‌بدنی بیندازید متوجه خواهید شد که ترکیب این دو کلمه خود گویای نقش تربیت و آموزش جسم است تا سایر عوامل. یعنی ما در تربیت‌بدنی دنبال رقابت و فشار بیش از حد مانند ورزش نیستیم، بلکه هدف ما توسعه فاکتورهای آمادگی جسمانی مهارتی و سلامتی هستیم که به تناسب اندام و سلامتی مانا و پایدار دست پیدا کنیم و خود به نوعی مقدمه و زمینه‌ساز وضعیت جسمی،روانی و اخلاقی ورزش است.

بر اساس طبقه بندی بلوم اهداف تعلیم و تربیت حرکتی در سه حیطه خلاصه می شوند

حیطه روانی – حرکتی-جسمانی که مربوط اجرای حرکت وابسته به تمامی فاکتورهای آمادگی جسمانی است. مانند: چابکی، توان، استقامت، قدرت و …
حیطه شناختی که دربرگیرنده یادگیری حرکتی آموخته شده از طریق مسائل علمی و دانش‌اندوزی از تالیفات، ترجمه‌‌ها و مقالات مختلف تربیت‌بدنی است و کلیه پیش‌نیازهای علمی است که برای بهره‌گیری از فاکتورهای مختلف آمادگی جسمانی نیاز است یادگرفته شوند تا در مرحله عمل بصورت علمی اجرایی شده و هدف شناختی آن حاصل شود.
حیطه عاطفی:  به کنترل و مدیریت هیجانات، عواطف، احساسات و حالت‌های روحی و روانی فردی گفته می‌‌شود که فرد را در حین تعلیم و تربیت حرکتی درگیر خود می‌کند مانند: خشم، شادی، اضطراب، جوانمردی، جامعه‌پذیری، قانون‌مداری، بالا رفتن آستانه تحمل، پیشرفت و موفقیت، غرور و افتخار، میهن‌پرستی و …

ورزش sport

ورزش مقوله‌ای کلی و درجه‌ای بالاتر بوده و به مجموعه‌ای از فعالیت‌های سازمان‌یافته و دراری مقررات و قوانین مشخص اتلاق می‌شود که به منظور کسب مهارت‌های حرکتی، افزایش قابلیت‌های بدنی و ایجاد رقابت انجام می شوند. مانند تمام رشته‌های ورزشی که افراد به هدف رقابت و قهرمانی در آن وارد می‌شوند. طبیعی است که در این فعالیت‌ها به مسایل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی توجه می‌شود.

ورزش دارای سه ویژگی است

یادگیری مهارت
رقابت
وجود ضوابط و قواعد مشخص

با تعاريف فوق مي‌توان چنين نتيجه گرفت كه تربيت‌بدني بخشي از ورزش است كه انجام‌دادن آن منوط به كسب انواع مهارتهاي حركتي و ورزشي است‌.

بازی Game

متخصصین تربیت بدنی و علوم ورزشی غالباً با این تعریف کلی موافق اند که: بازی فعالیتی بدنی است غریزی، نشاط آور و مطابق با مراحل رشد انسان است. هدف بازی صرفاً تحرک بدنی است که شخص از آن احساس نشاط و هیجان پیدا کند که به صورت فردی و یا بیشتر بصورت گروهی انجام می‌پذیرد. لذا قوانین و مقررات خاصی ندارد و فرد را درگیر رقابت و فشار یا استرس نمی‌کند.

در مورد بازی برای کودکان که بیشترین مخاطب این شکل از فعالیت بدنی هستند، باید یادآور شد که نباید قوانین و مقررات رسمی برای آن وضع گردد زیرا در این صورت حالت کسل کننده و آمرانه می گیرد و مناسب روحیات کودکان نیست و عامل فرار آنها از ورزش می شود. از طرفی هم طبق دستورالعمل‌های مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌ها در آمریکا، بچه‌های ۶ سال به بالا باید حداقل یک ساعت در روز فعالیت بدنی داشته باشند. اگر به نظرتان این زمان زیاد است، فراموش نکنید که لزومی ندارد این یک ساعت بدون وقفه باشد. به گفته‌ی بِلِیز نِمِت[1]، پزشک و عضو انجمن پزشکان اطفال در شاخه‌ی پزشکی ورزشی و تناسب‌اندام، “در بیشتر کشورها توصیه می‌کنند که کودکان در 12 ساعتی که حداکثر زمان بیداری شبانه روز در کودکان است، به میزان ۳ ساعت یا به شکل ۱۵ دقیقه از هر ساعت، فعالیت بدنی داشته باشند.

انجام این دستورالعمل برای همه‌ی کودکان منطقی است”. نکته پایانی این مطلب است که برای ادامه فعالیت ورزشی باید به کودک اجازه داد و او را آزاد گذاشت تا سطحی که از بازی لذت می برد به فعالیت جسمانی ادامه دهد نه بیشتر. زیرا افزایش فشار احتمال آسیب دیدگی را با توجه به شرایط جسمانی و عضلانی کودکان بسیار بالا می برد.